Heuglike geboorte, nagmerrie ontdekking . . .

Presies twee ure nadat ons vervaart by die huis weg is, is Heinrich om 4h20 die oggend van sy Ma se verjaardag d.m.v. 'n keisersnee gebore. Hy het vanself sy opwagting gemaak op ongeveer 36 weke en het 2.73kg geweeg by geboorte. (Ja, toemaar dis nie net die Ma's wat sulke dinge kan onthou nie . . . :-) )

Hier staan ek reeds opgetof en neem solank 'n "meesterlike" selfportret in 'n ruit se refleksie terwyl ek nog buite die teatersaal moes wag:

En hier word my arme "voltand ooitjie" 'n paar minute later ter slagting gelei . . .


Nou-ja, ek is nou nie juis gesëen met 'n sterk maag om bloede te kan aanskou sonder om, om te dop soos 'n bobbejaan wat pas 'n slang gesien het nie, maar verbasend het ek die hele gedoente nogal heel oukei hanteer - selfs eenkeer oorgeloer en van nader bekyk. Baie gou is hy uitgehaal en het die Pediater en suster oorgeneem waar hulle hom onder die lig ondersoek en begin skoonmaak het terwyl die Ginekoloog die snit toegewerk het.

Hier maak hulle hom skoon:

Wat gebeur het toe hulle hom eindelik sou omdraai op sy magie, het nie een van ons verwag nie. . .

"Oeps! Ons het 'n 'klein' probleempie!" En met daardie enkele sin, onheilspellend dog só eenvoudig, maak die Pediater die aankondiging wat ons lewens van daardie oomblik af ingrypend sou laat verander het . . . Wat onbekende begrippe soos 'Spina Bifida' en baie ander ongevraagde en bykans onuitspreeklike mediese terme in een enkele oomblik aan ons lewens sou kom 'vassweis' het . . .

Ek het langs my vrou se bed gestaan, maar het duidelik die Pediater se woorde gehoor. Verras en geskok het ek dadelik oorgestap na die ondersoektafel. Die beeld van 'n "grass burn" so groot soos 'n gholf balletjie laag op sy ruggie begroet my toe ek daar kom. 'Ek hoop net nie dis te ernstig nie', sê ek vir myself, 'miskien is dit net die velletjie wat nog nie toegegroei het nie omdat hy dalk 'n paar weke te vroeg gebore is . . .?!' (Hoe naïef onkundig om so iets te gedink het, besef ek toe eers heelwat later)

"Wel, dit lyk soos Spina Bifida . . . " vervolg die Pediater verder. 'Watsegoed?!!' wonder ek by myself - en steeds hoop ek dis net nie te ernstig nie . . . Intussen het my vrou paniekerig begin navraag doen om uit te vind wat aangaan en het ek haar gaan probeer gerus stel.

Dit is hoe die oop miëlomeningoseel gelyk het:

(Hierdie foto is eintlik 'n dag later geneem toe hulle 'n baie groot pleister omgeruil het en die wond skoongemaak het - die rooi merke op sy ruggie en boudjies (regterkant) is waar die pleister gekleef het)

Hy is eindelik klaar ondersoek en toegedraai en tah-dahh. . . ! Nou kon Mamma en baba mekaar vir die eerste keer ontmoet - 'n vreugdevolle oomblik in ons gesinnetjie se lewens, maar terselftertyd oorskadu deur allerlei vrae en bekommernisse wat stadig maar seker besig was om soos 'n rivier-in-vloed my gemoed binne te stroom!):