My vrou het my tereg daarop gewys dat die brein sonar eintlik op Dag Twee gedoen was, d.w.s. die dag na sy geboorte (Maandag). Nou ja, ek het dit eintlik beskou as die eerste dag na sy geboorte, d.w.s. Dag Een, maar ek het darem al geleer om nie met vroulief te stry nie . . . :-) )
Buiten direkte familie, vriende, kennisse en ons Predikant van die plaaslike gemeente wat besoek kom aflê het, was die res van ons verblyf in daardie hospitaal relatief rustig gewees, d.w.s sonder verdere voorval of skokke.
Die Pediater het 'n paar keer besoek afgelê waartydens ons hom elke keer soveel moontlik probeer uitvra het om beter te verstaan wat verkeerd was en wat Heinrich se kanse sou wees om eendag te kan loop. Die vooruitsig dat sy loop in die gedrang kon wees, was definitief die allesoorheersende bekommernis in ons gemoed gewees op daardie stadium - dis die ergste wat ons gevrees het.
As ek nou terugdink, besef ek hoe min ons regtig van die ware toedrag van sake geweet het op daardie vroeë tydstip - wat alles regtig reeds fout was met hom en watter intense nasorg paadjie vir ons nog sou voorlê. Al wat ons op daardie stadium verstaan het, was dat sy rugwerweltjies laag onder nie toegegroei het nie en dat die blootgestelde rugmurgsenuweekoord in daardie area skade opgedoen het tydens swangerskap wat moontlik kan veroorsaak dat hy eendag nie sal kan loop nie, of altans nie normaal sal kan loop nie. Ons het geen vermoede gehad van enigiets anders wat fout was of nog verkeerd kon loop nie . . . Daardie skokontdekkings het eers later gevolg toe ons in Bloemfontein beland het (meer later daaroor).
Wat ons wel op daardie stadium geweet het, was dat Heinrich min of geen gevoel in die onderlyf gehad het nie - die Pediater het toetse gedoen en ons dit meegedeel. Hy het verduidelik dat daar as't ware twee bondels senuwees in die rugmurg is; die een is verantwoordelik vir die motoriese funksie (d.w.s. beweging) en die ander vir die sensoriese funksie (d.w.s. die gevoel). Dit wou dus voorkom asof laasgenoemde eerder beskadig sou wees, want ons het agtergekom dat hy sy bene darem kon beweeg. (Terwyl ek op hierdie punt is, is dit dalk nodig om te verstaan dat geen twee miëlomeningoseel Spina Bifida kinders noodwendig dieselfde mate van senuweeskade opdoen nie - elkeen se skade is verskillend in graad, maar sal óf die motoriese óf die sensoriese of beide funksies van die onderlyf affekteer)
By die besef dat hy dalk eerder 'n gebrek aan gevoel in die onderlyf het, het ek begin hoop kry dat hy wel sal kan loop eendag. Die Pediater het effe water daarop gegooi deur te verduidelik dat iemand wat nie kan voel nie, nie weet waar die grond is nie en dus nie sal weet wanneer om sy voet neer te sit om sodoende vorentoe te beweeg nie . . .
Die dag na sy geboorte, die Maandag, het die suster hom op 'n stadium kom haal en gesê dat hulle die wond wou skoonmaak en toemaak. Ek was welkom om saam te gaan as ek sou wou - 'n kans wat ek nie deur my vingers laat glip het nie. Gewapen met my digitale kamera het ek die eerste keer die geleentheid gekry om 'n fototjie te kon neem van die oop miëlomeningoseel. Die wondspan het die wond deeglik skoongemaak en toegeplak met 'n reuse ronde pleister wat blykbaar die vermoë het om 125ml se vloeistof te absorbeer.
Later die middag het hulle hom kom haal vir 'n brein sonar. Ek was effe onthuts, want waarvoor sou dit tog nodig wees om 'n brein sonar te doen? Was iets verkeerd met sy brein? Nee, is ek gerus gestel, dis net om te kyk of hy nie water op die brein het nie. Weereens het ons nie die vaagste benul gehad dat Hidrokefalus (waterkoppie) sinoniem verband hou met Spina Bifida nie - dat tot 70% van alle Spina Bifida kinders Hidrokefalus ontwikkel binne die eerste paar maande na geboorte en dat tot 90% dit sal ontwikkel binne die eerste 12 maande na geboorte. Met ander woorde, ons het die uitslag van die brein sonar beskou as die laaste woord daaroor: óf hy het water op die brein, óf hy het dit nie - end of the story . . . ! (sjoe, ons was darem baie verkeerd en oningelig gewees op daardie stadium).
My vrou het besluit om saam te gaan vir die sonar, en baie seer van die keiser die vorige dag het sy stadig saam die lang gang afgestap na die Radioloog se spreekkamer. Daar aangekom het ons lank op hom gewag. Eindelik was dit ons beurt. Jellie is op sy voorkoppie gesmeer en toe kon die Radioloog deur die fontanel openinge in sy skedeltjie sonars neem van die ventrikels binne sy brein. Die grootte van elke ventrikel is vergelyk met data van pasgebore babas en dit wou voorkom asof hy nie vergrote ventrikels gehad het nie, d.w.s. nie water op die brein nie. Ons was baie verlig gewees en soos reeds genoem, het ons nie die geringste idee gehad dat hierdie toedrag van sake nie staties sou wees nie . . .
Buiten direkte familie, vriende, kennisse en ons Predikant van die plaaslike gemeente wat besoek kom aflê het, was die res van ons verblyf in daardie hospitaal relatief rustig gewees, d.w.s sonder verdere voorval of skokke.
Die Pediater het 'n paar keer besoek afgelê waartydens ons hom elke keer soveel moontlik probeer uitvra het om beter te verstaan wat verkeerd was en wat Heinrich se kanse sou wees om eendag te kan loop. Die vooruitsig dat sy loop in die gedrang kon wees, was definitief die allesoorheersende bekommernis in ons gemoed gewees op daardie stadium - dis die ergste wat ons gevrees het.
As ek nou terugdink, besef ek hoe min ons regtig van die ware toedrag van sake geweet het op daardie vroeë tydstip - wat alles regtig reeds fout was met hom en watter intense nasorg paadjie vir ons nog sou voorlê. Al wat ons op daardie stadium verstaan het, was dat sy rugwerweltjies laag onder nie toegegroei het nie en dat die blootgestelde rugmurgsenuweekoord in daardie area skade opgedoen het tydens swangerskap wat moontlik kan veroorsaak dat hy eendag nie sal kan loop nie, of altans nie normaal sal kan loop nie. Ons het geen vermoede gehad van enigiets anders wat fout was of nog verkeerd kon loop nie . . . Daardie skokontdekkings het eers later gevolg toe ons in Bloemfontein beland het (meer later daaroor).
Wat ons wel op daardie stadium geweet het, was dat Heinrich min of geen gevoel in die onderlyf gehad het nie - die Pediater het toetse gedoen en ons dit meegedeel. Hy het verduidelik dat daar as't ware twee bondels senuwees in die rugmurg is; die een is verantwoordelik vir die motoriese funksie (d.w.s. beweging) en die ander vir die sensoriese funksie (d.w.s. die gevoel). Dit wou dus voorkom asof laasgenoemde eerder beskadig sou wees, want ons het agtergekom dat hy sy bene darem kon beweeg. (Terwyl ek op hierdie punt is, is dit dalk nodig om te verstaan dat geen twee miëlomeningoseel Spina Bifida kinders noodwendig dieselfde mate van senuweeskade opdoen nie - elkeen se skade is verskillend in graad, maar sal óf die motoriese óf die sensoriese of beide funksies van die onderlyf affekteer)
By die besef dat hy dalk eerder 'n gebrek aan gevoel in die onderlyf het, het ek begin hoop kry dat hy wel sal kan loop eendag. Die Pediater het effe water daarop gegooi deur te verduidelik dat iemand wat nie kan voel nie, nie weet waar die grond is nie en dus nie sal weet wanneer om sy voet neer te sit om sodoende vorentoe te beweeg nie . . .
Die dag na sy geboorte, die Maandag, het die suster hom op 'n stadium kom haal en gesê dat hulle die wond wou skoonmaak en toemaak. Ek was welkom om saam te gaan as ek sou wou - 'n kans wat ek nie deur my vingers laat glip het nie. Gewapen met my digitale kamera het ek die eerste keer die geleentheid gekry om 'n fototjie te kon neem van die oop miëlomeningoseel. Die wondspan het die wond deeglik skoongemaak en toegeplak met 'n reuse ronde pleister wat blykbaar die vermoë het om 125ml se vloeistof te absorbeer.
Later die middag het hulle hom kom haal vir 'n brein sonar. Ek was effe onthuts, want waarvoor sou dit tog nodig wees om 'n brein sonar te doen? Was iets verkeerd met sy brein? Nee, is ek gerus gestel, dis net om te kyk of hy nie water op die brein het nie. Weereens het ons nie die vaagste benul gehad dat Hidrokefalus (waterkoppie) sinoniem verband hou met Spina Bifida nie - dat tot 70% van alle Spina Bifida kinders Hidrokefalus ontwikkel binne die eerste paar maande na geboorte en dat tot 90% dit sal ontwikkel binne die eerste 12 maande na geboorte. Met ander woorde, ons het die uitslag van die brein sonar beskou as die laaste woord daaroor: óf hy het water op die brein, óf hy het dit nie - end of the story . . . ! (sjoe, ons was darem baie verkeerd en oningelig gewees op daardie stadium).
My vrou het besluit om saam te gaan vir die sonar, en baie seer van die keiser die vorige dag het sy stadig saam die lang gang afgestap na die Radioloog se spreekkamer. Daar aangekom het ons lank op hom gewag. Eindelik was dit ons beurt. Jellie is op sy voorkoppie gesmeer en toe kon die Radioloog deur die fontanel openinge in sy skedeltjie sonars neem van die ventrikels binne sy brein. Die grootte van elke ventrikel is vergelyk met data van pasgebore babas en dit wou voorkom asof hy nie vergrote ventrikels gehad het nie, d.w.s. nie water op die brein nie. Ons was baie verlig gewees en soos reeds genoem, het ons nie die geringste idee gehad dat hierdie toedrag van sake nie staties sou wees nie . . .
