Op aanbeveling van die Ginekoloog is daar besluit dat Heinrich d.m.v. 'n keisersnee die lig sou sien. So gesê, so gedaan en die datum is vasgestel op 12 Oktober 2005. Die afwagting van die laaste paar weke was intens vir die kort Mamma met haar yslike maag, soveel so dat sy sommer twee weke voor die tyd alreeds haar hospitaaltassie met allerlei babakleertjies en sagte kombersies gereed gehad het! Pappa aan die ander kant is maar oor die algemeen 'n "last minute man", want waaroor nou al die haas, daar's mos nog hópe tyd . . . !
Sondagoggend (die 2de Oktober) maak my vrou my om 2h00 die oggend wakker en sê sy dink dit is nou súlke tye. . . ! Heel oorbluf omdat ons net 'n uur vantevore gaan slaap het en sy toe nog heel OK was, is ek eers baie skepties oor wat nou hier voor my afspeel. . . Is ek regtig wakker? Is sy nie dalk besig om in haar slaap te praat nie? Dis dan nog 'n héle tien dae weg! Die kind kan tog nou nie op sy Ma se verjaardag wil kom nie - sulke toeval bestaan net nie?! Die daaropvolgende kyk van vroulief se kant het my sonder twyfel laat besef dat ek nodig het om met die spoed van witlig 'n rat te vang - énige rat . . . !
Twintig minute later, met kontraksies reeds 4 minute uitmekaar, druk ons die Camry se neus met vervaarde spoed in die rigting van die groter naburige dorp sowat 80km daarvandaan waar die keiser geskeduleer was - ek klaar gepak en al die ander goete ook reeds in die kar geboender!
Verdeksels! Moes hulle juis op hierdie stadium aan die pad werk waar eenrigting robotte mens vir tot 15min op 'n slag kan vertraag?! Ons besluit op die alternatiewe ompad wat die tog uitrek na 110km en in my geestesoog sien ek al hoe vang ek vir baba in die maanskyn êrens langs 'n verlate mielieland met 'n eensame jakkalsroep dan-en-wan in die agtergrond . . . Sidderend aan die gedagte, trap ek die spyker plat en op 'n kol toe ek in my truspieëltjie kyk, merk ek hoe die vonke vir nog 'n paar sekondes op die teer ronddans in die donkerte nadat die onderstel skraap toe ons teen 180km/hr deur 'n effense driffie in die pad "vlieg". . .
Na 'n tog wat soos 'n ewigheid gevoel het en my senuwees rou van al die kere as my vrou die tydsduur neem en beangs opmerk dat die pyne al nader aanmekaar word, hou ons 45 minute (!) later by die voordeur van die hospitaal stil. Sy word dadelik met 'n rolstoel ingestoot waarna 'n monitor aan haar gekoppel word om die intensiteit en frekwensie van die kontraksies te meet.
En vir die eerste maal kry ek 'n effe van 'n breuk, slaak 'n groot sug van verligting by die besef dat ons dit gemaak het, vee vir die eerste keer die slaap uit my oge en raak heimlik opgewonde oor hierdie verwikkeling en die tydige verjaardaggeskenk wat moontlik vir my vrou oppad is . . .
Die vriendelike suster laat geen gras onder haar voete groei nie en die Ginekoloog, Pediater en Narkotiseur word wakker gebel en ontbied. As ek enigsins tot op hierdie stadium nog getwyfel het, besef ek nou onteenseglik dat dit werklik aan't gebeure is!
Sondagoggend (die 2de Oktober) maak my vrou my om 2h00 die oggend wakker en sê sy dink dit is nou súlke tye. . . ! Heel oorbluf omdat ons net 'n uur vantevore gaan slaap het en sy toe nog heel OK was, is ek eers baie skepties oor wat nou hier voor my afspeel. . . Is ek regtig wakker? Is sy nie dalk besig om in haar slaap te praat nie? Dis dan nog 'n héle tien dae weg! Die kind kan tog nou nie op sy Ma se verjaardag wil kom nie - sulke toeval bestaan net nie?! Die daaropvolgende kyk van vroulief se kant het my sonder twyfel laat besef dat ek nodig het om met die spoed van witlig 'n rat te vang - énige rat . . . !
Twintig minute later, met kontraksies reeds 4 minute uitmekaar, druk ons die Camry se neus met vervaarde spoed in die rigting van die groter naburige dorp sowat 80km daarvandaan waar die keiser geskeduleer was - ek klaar gepak en al die ander goete ook reeds in die kar geboender!
Verdeksels! Moes hulle juis op hierdie stadium aan die pad werk waar eenrigting robotte mens vir tot 15min op 'n slag kan vertraag?! Ons besluit op die alternatiewe ompad wat die tog uitrek na 110km en in my geestesoog sien ek al hoe vang ek vir baba in die maanskyn êrens langs 'n verlate mielieland met 'n eensame jakkalsroep dan-en-wan in die agtergrond . . . Sidderend aan die gedagte, trap ek die spyker plat en op 'n kol toe ek in my truspieëltjie kyk, merk ek hoe die vonke vir nog 'n paar sekondes op die teer ronddans in die donkerte nadat die onderstel skraap toe ons teen 180km/hr deur 'n effense driffie in die pad "vlieg". . .
Na 'n tog wat soos 'n ewigheid gevoel het en my senuwees rou van al die kere as my vrou die tydsduur neem en beangs opmerk dat die pyne al nader aanmekaar word, hou ons 45 minute (!) later by die voordeur van die hospitaal stil. Sy word dadelik met 'n rolstoel ingestoot waarna 'n monitor aan haar gekoppel word om die intensiteit en frekwensie van die kontraksies te meet.
En vir die eerste maal kry ek 'n effe van 'n breuk, slaak 'n groot sug van verligting by die besef dat ons dit gemaak het, vee vir die eerste keer die slaap uit my oge en raak heimlik opgewonde oor hierdie verwikkeling en die tydige verjaardaggeskenk wat moontlik vir my vrou oppad is . . .
Die vriendelike suster laat geen gras onder haar voete groei nie en die Ginekoloog, Pediater en Narkotiseur word wakker gebel en ontbied. As ek enigsins tot op hierdie stadium nog getwyfel het, besef ek nou onteenseglik dat dit werklik aan't gebeure is!
No comments:
Post a Comment